moncai ar mo dhroim

(gabh mo leithsceal--nil mo "fhadai" le fail anois...)

ta moncai ag mise agus mo chailin. ni deacair e a cothu, ni deacair aire a thabhairt do. caithfimid aistriu a bhatairi anois is aris. ta orainn a thoin a cur ar oscailt ar dtus, agus ansin, curtear na batairi isteach ansin. Na biodh imni oraibh--ni braithionn ar moncai aon pian ar bith.

nuair a bhrutar a laimhe no a chosa, deanann se gaire agus bogann se a aghaidh. Cuireann se mionghaire air fein, agus osclionn se is dunann se a shuile. ni deanann se cac riamh, mar ni itheann se tada. ni itheann se pioc. ni itheann se faic. ta se in a shui ar ar bprinteir, in aice an riomhaire, agus a fhad agus ni bhainimid do, ni dheanann se rud ar bith. deanann se rud amhain, afach--ni ligeann se na cait ar an bprinteir! ta se rud beag scanruil!

maith an moncai. bionn orainn go leir jab a dheanamh...

scanruil-scary